Humbak zwany inaczej Długopłetwcem oceanicznym jest wodnym gatunkiem ssaka z rodziny płetwalowatych. Co ciekawe Humbaki są jednymi z największych fałdowców.
Dorosłe osobniki osiągają bowiem od 14 do 17 metrów długości, a także ponad 30-45 ton masy. Długopłetwca oceanicznego wyróżnia na tle innych ssaków oceanicznych także dość specyficzna budowa ze względu na jego bardzo długie, przypominające swojego rodzaju skrzydła płetwy piersiowe, oraz pokrytą guzkami głową. Poznajcie ciekawostki i ważne fakty o humbakach:
Wielkość całej populacji i migracje gatunku
Zwierzę to żyje obecnie w dosłownie wszystkich oceanach kuli ziemskiej. Zwierzęta te cechuje niezwykle szeroki zasięg występowania położony od samego brzegu Antarktydy na południu po 65°N szerokości geograficznej na północy z wyłączeniem Morza Bałtyckiego, czy Morza Śródziemnego gdzie wyjątkowo ich nie spotkamy.
Aktualna populacja tego gatunku oceniania jest na ponad 80000 żyjących osobników z czego od 18 do 20 tysięcy mieszka w północnym Pacyfiku, niemalże 12 tysięcy w północnym Atlantyku, a także blisko 50000 tysięcy na półkuli południowej, gdzie przed znacznym rozwojem wielorybnictwa było ich ponad 125 tysięcy.
Humbaki odbywają cykliczne migracje. Okres letni spędzają w chłodnych wodach znajdujących się zarówno na północy, jak i południu. Jednak na zimę wyruszają one na podbój zdecydowanie cieplejszych wód tropikalnych i podzwrotnikowych, w których odbywają one gody i rodzą potomstwo.
Co ciekawe na przełomie 2007 roku naukowcy wydali specjalistyczne dane migracyjne z lat 2001-2004 dotyczące południowego Pacyfiku.
Wedle nich siedem osobników, w tym same matki z młodymi odbyło ogromną i wyczerpującą podróż z brzegów Antarktydy po samo wybrzeże słonecznej Kostaryki leżącej w Ameryce Łacińskiej. W związku z tym przebyły one grubo ponad 8 tysięcy kilometrów. Jest to niewątpliwie dowód na to, iż ten gatunek jest najdalej migrującym ssakiem.
Identyfikacja
Dosłownie każdy Humbak ma swój charakterystyczny wzór znajdujący się na płetwie ogonowej. Dzięki temu naukowcy są w stanie odróżnić od siebie poszczególne osobniki. Działa to na tej samej zasadzie co w przypadku odcisków ludzkich palców.
Za pomocą specjalistycznych badań przeprowadzonych na przełomie lat 1973-1998 specjaliści otrzymali dość sporą garść wartościowych informacji na temat tempa wzrostu Długopłetwca oceanicznego, długości ciąży i okresu dorastania. Ponadto pozwoliły one w precyzyjny sposób ustalić wielkość populacji atlantyckiej.
Kwestie związane z pożywieniem
Warto w tym miejscu podkreślić, iż Humbaki pobierają pokarm ze środowiska jedynie w trakcie okresu letniego. Natomiast w zimę zużywają one zgromadzoną pod skórą tkankę tłuszczową. Zdecydowanie głównym składnikiem pokarmowym dla osobników żyjących na obszarach należących do północnego Atlantyku jest znany wszystkim kryl.
W przypadku wód Australii i Nowej Zelandii żywią się one przede wszystkim etmalozą, krylem, oraz larwami. W przypadku dość rzadkiego polowania na różnego rodzaju ryby wykorzystują oną dość sprytny bezpośredni atak, tudzież osaczenie.
Zachowanie społeczne i komunikacja
Humbaki to zwierzęta społeczne, które często tworzą tymczasowe grupy zwane stadami. Grupy te zazwyczaj składają się z kilku osobników, ale mogą się one zmieniać w zależności od sytuacji, takich jak żerowanie czy migracje. Charakterystyczne dla humbaków są również ich wokalizacje, zwane pieśniami. Pieśni te są skomplikowanymi sekwencjami dźwięków, które mogą trwać nawet do 20 minut i są powtarzane wielokrotnie. Co ciekawe, pieśni te różnią się w zależności od populacji, a niektóre melodie mogą być przekazywane z jednego regionu do drugiego, co sugeruje pewien rodzaj kultury dźwiękowej wśród tych zwierząt.
Interakcje z ludźmi
Humbaki od zawsze fascynowały ludzi, zarówno ze względu na swoje ogromne rozmiary, jak i widowiskowe zachowania. Obserwacje wielorybów, znane jako whale watching, stały się popularną atrakcją turystyczną w wielu częściach świata. Choć to zjawisko może przynosić korzyści ekonomiczne dla lokalnych społeczności, ważne jest, aby było prowadzone w sposób zrównoważony, aby minimalizować stres i zakłócenia dla tych morskich gigantów. W niektórych regionach humbaki mają również symboliczne znaczenie w kulturze i tradycji rdzennych ludów, gdzie są uważane za duchowe przewodniki i symbole ochrony.
Reprodukcja i opieka nad młodymi
Reprodukcja humbaków jest złożonym procesem, który obejmuje skomplikowane rytuały godowe. Samce konkurują o względy samic, wykonując imponujące akrobacje, takie jak wyskoki nad wodę, uderzenia ogonem i „śpiewanie” pieśni godowych. Po zapłodnieniu samica nosi młode przez około 11-12 miesięcy, po czym rodzi w ciepłych, tropikalnych wodach. Noworodki, zwane cielętami, mają około 4-5 metrów długości i ważą do jednej tony.
Opieka nad młodymi jest intensywna; matki karmią cielęta mlekiem, które jest niezwykle bogate w tłuszcze, co pozwala młodym szybko rosnąć i przygotować się na długą migrację do zimniejszych wód. Młode pozostają przy matce przez około rok, ucząc się technik żerowania i nawigacji, zanim staną się wystarczająco niezależne, by podjąć własne podróże.
Wpływ zmian klimatycznych na humbaki
Zmiany klimatyczne stanowią jedno z największych współczesnych wyzwań dla humbaków i wielu innych gatunków morskich. Wzrost temperatury oceanów wpływa na rozmieszczenie ich głównego pożywienia, takiego jak kryl, co zmusza te ssaki do pokonywania coraz większych odległości w poszukiwaniu odpowiednich terenów żerowiskowych. Ponadto, topnienie lodowców w regionach polarnych i zmiany w prądach morskich mogą zaburzać ich tradycyjne szlaki migracyjne.
Oceaniczne zakwaszenie, będące wynikiem zwiększonego poziomu dwutlenku węgla w atmosferze, może także wpłynąć na zdrowie ekosystemów morskich, w tym na zdolność humbaków do przetrwania. Zmiany w ekosystemach oceanicznych mogą prowadzić do zmniejszenia populacji kryla i innych drobnych organizmów, co ma bezpośredni wpływ na dostępność pokarmu dla humbaków. W obliczu tych wyzwań, konieczne są globalne wysiłki na rzecz ochrony środowiska morskiego i zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych.
